Cooperative Farming.

COOPERATIVE FARMING

                                                                                                 Stes de Necker

Cooperative farming must not be confused with communal farming systems being practised in certain parts of the world. The well known Kibbutz system practised in Israel is a form of communal farming, where a number of individuals share responsibilities in a single farming operation.

Cooperative Farming differs considerably from communal farming in the sense that separate farming operations, jointly, form a cooperative, each with its own responsibility within a chain of agricultural production.

The concept of cooperative farming, originated primarily in New Zealand in the late 1980’s, when the then Government of New Zealand virtually handed political power over to the opposition in the 1986 election.

At that stage, NZ was for all intense and purpose bankrupt, and the newly elected government inherited an economically devastated society. Many civil servants were retrenched and serious cutbacks in the country’s national budget had to be effected.

Not being in a the fiscal position to effectively support the New Zealand agricultural sector any more, organised agriculture approached the NZ Government with the proposal that should the government relinquish all unnecessary controls over the agricultural sector, the farming community of NZ will organise and regulate themselves in a system, which they believe, can restore the economic decline in the agricultural industry. The only government support they required, was for the NZ Government to protect the agricultural sector against foreign economic threads like dumping, subsidisation, restrictive exchange controls etc.

Up to 1986, New Zealand used to be a nett importer of basic agricultural produce, Millions of Rands of dairy products, meat, poultry and grain were imported from South Africa at the time.

The NZ farmers came to agreement to work together in a system of specialised cooperative farming, where each farming enterprise undertook to specialise in a particular faset of the agricultural process.

In dairy farming, the system of specialised cooperative farming required that a farmer whose farming operation is best suited for pasture development, will revert to the establishment of, exclusively, pasture grazing, while a second farmer who may be better equipped for animal husbandry, will concentrate on rearing the most productive cows for milk production.

A third entity, separate from both the above, will concentrate on the most scientific milking practices and systems as well as the distribution of fresh milk and value adding. This meant that all three operations could be shared by three distinct farming enterprises, each one with its own identity and responsibility.

This system made it possible that the cattle owner, scientifically breed and develop his cow stock, allow it to graze on the pasture owner’s lands, which in turn was scientifically developed by the pasture owner to render optimal growth and nutritional value, and have the cows milked at the milking facility, which specialises in best practice milking procedures and fresh milk distribution.

A fourth, value adding component, who specialises in secondary dairy manufacturing like for instance powdered milk, yoghurt, cheese, butter etc. is responsible for this function in the value adding chain.

The same principles were also applied in beef and poultry production, where the livestock owner, grazing pasture/ broiler facility owner, abattoir, and meat/egg processing facility, each operated as a separate profit centre.

Also in cash cropping and vegetable farming, the land owner from whom the fields are rented, the owner of the tractors and implements required for crop production, the crop owner, milling and distribution and secondary food production such as vegetable oils, margarine, cereals etc. all functioned as separate profit centres.

This system of specialised cooperative farming enabled the NZ agricultural industry to move, in a period of no less than fifteen years, from a position of nett importer to nett exporter of agricultural produce.  

Communal farming is nothing new to the African people and in most Africa regions, communal farming is the accepted rule rather than the exception.

Until very recently, Africa had a very strong feudal system of land ownership. Rural land belonged to a Chief, who in turn allocates certain portions thereof to feudal land dwellers who cultivates the land.

Even today, most of the land which belonged to the former TBVC areas, (Transkei, Bophuthatswana, Venda and Ciskei) is currently State land under control of a host of Tribal Authorities within those areas.

The integration of an already acceptable system of cooperative collaboration, with the practices of precision farming and no-till farming, lies at the hart of the agricultural development model designed by Mann Oelrich and Stes de Necker of ARPM.  

Anyone interested to receive more information on this model can contact Stes de Necker at: stesdenecker@telkomsa.net 
Fax to Email: 0866125254

Gemiddelde Lewensverwagtinge van die mens deur die geskiedenis.

Gemiddelde Lewensverwagtinge van die mens deur die geskiedenis

                                                                                                 Stes de Necker

1. Gemiddelde lewensverwagting van die mens voor en na die Sondvloed.

“GENESIS 6:3:Toe sê die Here: My Gees sal nie meer so lank in die mens bly nie, want hy is sterflik. Sy lewensduur sal nou honderd en twintig jaar wees.”

                  

  Let veral op die afname in die lewensduurtes van die mens ná die sondvloed

Sedert die sondvloed het dit 24 geslagte (vanaf Noag tot en met Dawid) geneem, om die nuwe ewewig (equilibrium) van gemiddeld 70 jaar te bereik. {Psalm 90:10 “Ons lewe maar sewentig jaar, of, as ons baie sterk is, tagtig” }

2. Gemiddelde lewensverwagting van die mens sedert die bo-Paleolitiese tydperk

Bo-paleolitiese tydperk           33 jaar     Vanaf ouderdom 15^* - plus ʼn addisionele 39

(35,000 – 8,000 v.C.)                               jaar.

Neolitiese tydperk                   20 jaar

(6,500 v.C.)

Laat Neolitiese tydperk           26 jaar

(3,300 v.C.)

Klassieke Griekse tyd              28 jaar

(1,000 v.C.)

Klassieke Romeinse tyd          28 jaar     Vanaf ouderdom 15 - plus ʼn addisionele 37

(1,000 v.C.)                                             jaar.

                                                                Nota:

Die gemiddelde lewensverwagting van ʼn Romeinse soldaat was 25 jaar!         

Bron: “ Marriage families, and survival in the Roman imperial army.”                                           

Walter Scheidel. scheidel@stanford.edu                           

Vroeg 20’ste Eeu                    53 jaar

Huidige Wêreld gemiddeld      67.2 jaar   ( 2010 beraming)

Suid Afrika (2010)                  49.3 jaar (2009 beraming - 52 jaar)

                                                               (1990 beraming - 61 jaar) 

^* NOTA:

Weens die hoё kindersterftes gedurende die antieke tyd, het die gemiddelde lewensverwagting aansienlik toegeneem wanneer die ouderdom van 15 jaar eers bereik is.

Verandering en die Kerk.

Verandering en die Kerk

                                                                                                 Stes de Necker

Inleiding

Verandering in ons wêreld is so deel van die lewe soos geboorte en dood. Niks bly onveranderlik nie. Nie ons, nie ons omgewing, nie ons oortuiginge en nie ons gewoontes en gebruike bly dieselfde nie. Alles verander en tot die mate waarin hierdie veranderinge om en in ons plaasvind, moet ons as mense by sulke veranderde omstandighede aanpas.

Net so ook verander die Kerk.

Die Kerk van Jesus is nie in die geboue en historiese monumente van die Christendom gevestig nie. Die Kerk is óns. Ek en jy. Medegelowiges wat saamkom om na die Woord van God te luister en om, as gemeentes, God te dien en te aanbid rondom die suiwere bediening van die Woord.

Verandering en vernuwing

Die Kerk is 'n “geloofsinstelling” waar medegelowiges met mekaar en met God verbind word deur die soen verdienste van ons Here Jesus Christus.  Jesus Christus, en nie die leraars of die kerkraad of die sinode, is die Hoof van die Kerk nie en daarom is die voortbestaan van die Kerk nie in die hande van mense nie, maar in die geloof in Jesus Christus.

Verandering en vernuwing binne die Kerk behoort 'n voortdurende proses te wees, maar dan moet dit altyd daarom gaan om 'n beter en heiliger Kerk vir Jesus te wees. Verandering behoort nooit gemeet te word aan die populariteit of die aandrang van mense daarvoor nie, maar aan die getrouheid en gebondenheid aan die Woord van God. Verandering moet altyd geanker wees in die onveranderlike boodskap van die Bybel en nie oorgelaat te word aan die voor- en afkeure van mense nie.

Enige verandering of vernuwing binne die Kerk van Jesus, moet altyd aan hierdie beginsel getoets word: Is die verandering (of vernuwing) vir God aanvaarbaar?  Nie vir die gemeente of die samelewing waarbinne ons bestaan nie, maar vir God. 

Veranderinge in die geskiedenis van die Kerk

Sedert sy ontstaan was die Kerk nog altyd aan veranderinge blootgestel. In die Nuwe Testament lees ons dikwels van die veranderinge wat daar, reeds sedert die eerste eeu na Christus, in die Kerk plaasgevind het. 

In Handelinge 8 word verwys na Simon, die Towenaar van Samaria wat deur Satan gebruik was om die kerk van God te infiltreer en te ondermyn. Die Samaritane het hom selfs as God se verkose verteenwoordiger beskou! Maar in Han. 8: 22-23 sê Petrus vir hom dat hy hom “in ʼn gal van bitterheid en bande van ongeregtigheid” bevind.

In 60 n.C. skryf Judas, die broer van Jakobus en Jesus, dat die gelowiges moet stry vir die geloof wat eenmaal oorgelewer is aan dié wat God vir Hom afgesonder het. In vers 4 sê Judas: “Die rede hiervoor is dat sekere mense ongemerk julle geledere (kerk) binnegedring het, goddelose mense wie se veroordeling lank reeds vas staan. Hulle misbruik die genade van God.”  (Woord tussen hakies eie byvoeging)

Ná Judas waarsku Paulus die gemeente in Thessalonika: “Want die verborgenheid van die ongeregtigheid is al aan die werk.” (2 Tess. 2: 7) en 5 jaar later waarsku hy die Korintiërs in 2 Kor. 11: “… omdat julle so maklik daarmee genoeë neem as iemand ʼn ander Jesus kom verkondig as wat ons verkondig het…” en verder in verse 13-15: “Sulke mense is vals profete; hulle gaan oneerlik te werk deur voor te gee dat hulle apostels van Christus is. En geen wonder nie! Satan self doen hom voor as ʼn engel van die lig. Daarom is dit ook nie snaaks dat sy dienaars hulle voordoen as mense wat die wil van God doen nie.” 

Aan die einde van die 1e eeu n.C. skryf ʼn bejaarde apostel Johannes dat hy tydens sy bediening te make gehad het met dwaalleringe wat wyer verspreid was as in die dae van Judas en Paulus. In die derde brief van Johannes skryf hy in verse 9 en 10: “Ek het ʼn briefie aan julle gemeente geskrywe, maar Diotrefes, wat danig daarop gesteld is dat hy hulle voorganger is, aanvaar nie ons gesag nie. Daarom sal ek die dinge wat hy doen, ter sprake bring as ek daarheen kom: hy versprei slegte en vals gerugte oor ons; en asof dit nie genoeg is nie, ontvang hy self ook nie die medegelowiges nie, en dié wat dit wil doen belet hy en ban hy uit die gemeente.”

Slot

Die Kerk van Jesus moet voortdurend aanpas by veranderde omstandighede, maar moet in sy wese nog altyd Kerk bly!

Bedienings style, kleredrag, sang, musikale begeleiding, die gebruik van tegnologiese hulpmiddele in die erediens en selfs aanpassings in die liturgie, (verloop van die erediens) moet altyd aanpas by die onveranderlike waardes en kern-begrippe van die Bybel. Die resultaat van verandering en vernuwing binne die Kerk van Jesus moet nooit gemeet word in terme van bywoning getalle van lidmate of die uitslae van van mensgemaakte opnames of sosiologiese navorsing nie.

Die resultaat van suksesvolle verandering moet in die eerste instansie gemeet word aan elke lidmaat se opregtheid van geloof en sy/haar gebondenheid en getrouheid aan die Woord van God.    

Verandering en vernuwing in die Kerk gaan in die eerste instansie nie daaroor of dit vir die mens aanvaarbaar is of nie, maar of dit vir God aanvaarbaar is!

Vind nog interessante artikels op my blog.

Kliek  http://stesdeneckers.blogspot.com

Het die Geslagsregisters van die Ou Testament nog enige betekenis vir ons in 2012?

GESLAGREGISTERS VAN DIE

OU TESTAMENT

HET DIE GESLAGREGISTERS VAN DIE OU TESTAMENT VIR ONS NOG ENIGE BETEKENIS

                                                                                                 Stes de Necker

Inleiding

Die Pentateug, bevat ʼn hele aantal geslagsregisters, versprei oor al vyf dié boeke. ʼn Mens wonder onwillekeurig wat die rede sou wees hoekom die skrywers van die Pentateug soveel aandag sou afstaan om hierdie geslagsregisters in soveel detail in hierdie boeke te beskryf.

Wat met die eerste oog opslag na ʼn versameling onnodige name en besonderhede lyk, verander spoedig in ʼn fassinerende en betekenisvolle agtergrond wanneer hierdie inligting stelselmatig uiteengesit word om ʼn geheel beeld te vorm.

Dit is amper asof ons te doen het met ʼn kolossale literêre legkaart waarin elke naam, stam en familie ʼn blokkie van dieselfde legkaart is.

Wanneer al hierdie stukkies logies en stelselmatig aanmekaar geheg is, lyk die legkaart soos volg:

Volgens bostaande uiteensetting kan die stamvaders en hulle nasate in drie “groeperinge” verdeel word naamlik:

1. Die geslagte na Adam tot en met Tera, die vader van Abraham.

2. Die geslagte vanaf Abraham, tot en met Jakob, (Israel).

3. Die geslagte vanaf Jakob tot en met die geboorte van Jesus Christus.

Met betrekking tot die eerste groep stamvaders en hulle nasate (Van Adam tot Tera), het die skrywers van die Pentateug slegs enkele families geselekteer wat in besonderhede beskryf word, naamlik die van: Adam, Set, Noag, Sem, Peleg en Tera.

Die nasate en families van die stamvaders van die volk Israel, Abraham, Isak en Jakob, word volledig beskryf, terwyl daar geen volledige geslag registers van die stamvaders vanaf Arnie tot en met Eli, die vader van Josef (Jesus se pa), aangedui word nie.

Betekenis van hierdie beskouing

1. Die Israeliete – Eerstelinge onder die Mosaïese wet

Die Ou Testament vorm die agtergrond waarteen die Nuwe Testament gelees en verstaan moet word.

In Galasiërs 3: 17 skryf Paulus: “Hiermee wil ek dit sê: God het ʼn verbond met Abraham gesluit en dit tóé al geldig gemaak. Die wet, wat eers vier honderd en dertig jaar later gekom het, kan nie hierdie verbond ongeldig maak sodat God se belofte aan Abraham nie meer sou geld nie.” (Eie onderstreping) 

Normaalweg tree ʼn testament eers inwerking met die afsterwe van die testateur, maar in Galasiers skryf Paulus dat God Sy testament toe al geldig gemaak het.

Verder in Galasiërs 3: 24 skryf hy: “Ons was dus onder die toesig van die wet totdat Christus sou kom sodat ons deur te glo, vrygespreek sou word.”

In "Die uittog van die Israeliete uit Egipte" verwys ek na die bevinding dat die uittog plaasgevind het in die jaar 1445 v.C.

Die “Wet” (Die Tien Gebooie), wat Moses op die berg Sinai van God ontvang het, was kort na die begin van die uittog, wat in total veertig jaar geduur het.

Aangesien die uittog dus plaasgevind het 1445 jaar v.C., beteken dit dat die Israeliete, voor die koms van Jesus, vir 1445 jaar onder die toesig van die wet moes leef

Enigeen wat al die Pentateug aandagtig deurgelees het, en meer spesifiek Levitikus,  sal besef hoe moeilik dit vir enige mens van daardie tyd moes wees om elke dag ál die voorskrifte van die Mosaïese wet, stiptelik na te kom.

Die Jode probeer dit al vir 3,500 jaar, en hulle kry dit nou nog nie reg nie!

2. Juda – Die Uitverkore Stam

Saul was die eerste koning van Israel en het regeer vanaf 1020 tot 1000 v.C. Na die dood van Saul is Israel verdeel in die noordelike en suidelike koninkryke, en Dawid het koning geword van die suidelike koninkryk, Juda.

Ishbaal was die koning van die noordelike koninkryk, Israel. In 994 v.C. is die koninkryke verenig en Dawid het koning geword van die verenigde koninkryk van Juda en Israel.

Na Dawid het Salomo koning van die verenigde Israel geword in 960 v.C.

Na Salomo se dood in 931 v.C. is Israel weer verdeel in die twee oorspronklike koninkryke, en Rehabeam het koning geword van Juda, die suidelike koninkryk. Jerobeam het koning geword van die noordelike koninkryk , Israel.

Saul, uit die nageslag van Jakob, was die eerste koning van (tóé nog) ʼn verenigde Israel (1020 – 1000 v.C.) wat onder die wet van God regeer het. Dawid, wat na Saul koning geword het, is in 993 v.C. as eerste koning van die suidelike koninkryk Juda gesalf. In dieselfde jaar is Jerobeam as eerste koning van die noordelike koninkryk Israel gesalf.

Dawid, vir wie God lief gehad het, was die eerste koning van die koninkryk van Juda wat onder die wet van God regeer het.

Jesus is die eerste (en enigste) Koning wat oor die genade verbond regeer!

God het dit van die begin af so bestem dat die grootste koning van alle tye, Jesus Christus, uit die nageslag van Jakob, en meer spesifiek uit die stam Juda, die eerste Koning van die genadeverbond sou wees.

Israel was die uitverkore volk en Juda, die uitverkore stam van God!

Teen hierdie agtergrond gesien maak dit volkome sin dat die skrywers van die Pentateug die geslagsregisters van Abraham, Isak en Jakob in soveel besonderhede uiteensit, want vanuit een van hierdie families sou Jesus Christus gebore word.

3. Grondslag vir die profete van die Ou Testament

Jesaja, wat volgens die Bybel gedurende die tydperk 740 tot 690 v.C. geleef het, sê in Jesaja 7: 14: “…..ʼn jong vrou sal swanger word en ʼn seun in die wêreld bring en sy sal hom Immanuel noem.”

In Matteus 2: 6, skryf die apostel oor die profete van die verlede wat gesê het: “En jy, Bethlehem, gebied van Juda, jy is beslis nie die kleinste onder die leiers van Juda nie. Uit jou sal ʼn leier voortkom wat vir my volk Israel ʼn herder sal wees.”

Die periode 740 – 690 v.C. sou beteken dat Jesaja geleef het tydens die bestaan van Josua, seun van Eliëser, m.a.w. 15 geslagte na Dawid.

Met hulle kennis van die geskiedenis, en onder die leiding van God, kon die profete van die Ou Testament met gesag profeteer oor die Messias wat sou kom.

4. Bevestiging van die tydperke van die Uittog uit Egipte asook die tyd van die Rigters.

  

Volgens 1 Konings 6: 1, het die bouwerk aan die tempel begin 4 jaar nadat Salomo koning geword het (960 v.C.) en dit was 480 jaar nadat die uittog uit Egipte begin het. Die uittog het in die jaar 1440 v.C. begin het en in 1400 v.C. geëindig het. Hierdie berekening stem 100% saam met die Afrikaanse Verklarende Bybel wat die uittog beraam op nagenoeg 1450 tot 1230 v.C. asook die werk van Sir Charles Marston in hierdie verband. 

Die jaar 1445 v.C. bevestig ook dat die uittog uit Egipte plaasgevind het tydens die derde regeringsjaar van farao Amenhotep II, m.a.w. 1445 v.C.

Volgens Paulus (Handelinge 13: 20) het die tydperk van die Rigters “omtrent” 450 jaar geduur, terwyl daar in 1 Konings 6:1, verwys word na die tydperk “Vier honderd en tagtig jaar nadat die Israeliete uit Egipte getrek het, vier jaar nadat Salomo koning van Israel geword het, het hy begin bou aan die tempel van die Here.” Laasgenoemde bevestig dan ook die feit dat die tydperk van die Rigters nagenoeg 445 jaar geduur het. (Seker naby genoeg aan “omtrent” 450! )

Slot

Selfs die insluiting van die (oënskynlike) betekenislose klomp geslagsregisters in die Ou Testament, bevestig maar net weereens dat die Bybel die enigste ware en betroubare woord van God is, en die moeite werd is om ten volle aangeneem te word.

Nog nooit in die geskiedenis van die mensdom was daar ʼn boek wat so lank terug geskryf is, en waarvan die waarheid en betroubaarheid daarvan bykans daagliks meer en meer bevestig word nie.

  

Het die getalle van Numeri nog betekenis vir ons in 2012?

DIE GETALLE VAN NUMERI

                                                                                                 Stes de Necker

Die boek Numeri handel hoofsaaklik met die geskiedenis van die Israeliete tydens die uittog en gevolglik wil dit vreemd voorkom dat daar soveel, oënskynlike, nuttelose statistieke en familie registers in die boek beskryf word.

Wanneer hierdie inligting egter sistematies uiteengesit en geanaliseer word, kom ʼn mens agter dat die boek Numeri waardevolle agtergrond inligting bevat wat veroorsaak dat ons die Nuwe Testament soveel beter kan begryp en waardeer.

Volgens Fig. 1, is dit insiggewend dat 603,550 manlike Israeliete Egipte verlaat het en na veertig jaar se omswerwinge in die woestyn, 601,730 manlike Israeliete die tog oorleef het. Dit was nadat bykans 3,000 gesterf het toe hulle die beeld van die goue kalf begin aanbid het en nog 250 wat deur die aarde ingesluk is toe van die leiers van die volk in opstand teen Moses gekom het. Ons lees van nog sterftes maar ongelukkig word die getalle nie aangedui nie.

As ons in gedagte hou dat slegs 17 dae op die trek self spandeer is en altesaam 39 jaar en 348 dae in kampe deurgebring is, kan ʼn mens seker verstaan dat die Israeliete soms in opstand gekom het! 

Soos reeds gesê handel die boek Numeri met die geskiedenis tydens die uittog, maar van groter belang skets die boek vir ons die agtergrond waarteen die koms van Christus, en die verlossing deur die genade verbond, gesien moet word.

Christus, uit die stam van Juda, is eers 1,446 jaar na die uittog uit Egipte, gebore.

Gedurende hierdie tyd het die Israeliete pal onder die “Mosaïese wet” geleef, wat beteken het dat, soos Galasiërs 3: 10 dit stel: “…almal wat staat maak op die onderhouding van die wet, val onder die vloek, want daar staan geskrywe: ‘Daar rus ʼn vloek op elkeen wat nie stiptelik alles doen wat in die boek van die wet geskrywe staan nie.”

Enigeen wat al die boek Levitikus gelees het, sal weet wat se enorme verantwoordelikheid dit op elke Israeliet geplaas het. Dit maak ons net meer dankbaar vir die Genadeverbond wat ons Here Jesus Christus vir ons bewerk het.

Bykans 1,480 jaar nadat God die Tien Gebooie aan Moses gegee het, sterf Christus vir ons sondes aan die kruis, sodat ons nie verlore sou gaan weens die vloek van die sonde nie, maar die ewige lewe kan hê.

Toewysing van die grondgebied van Kanaän

     

In Numeri 26: 52 staan daar: “Daarna het die Here vir Moses gesê: ‘Verdeel nou die land tussen die families en gee aan elkeen ʼn eiendom volgens sy grootte.” Josua 14 gee ʼn volledige oorsig van die grondgebied wat elke stam ontvang het. Volgens Numeri 26: 65 het nie een van die Israeliete, vir wie die Here gesê het dat hulle beslis in die woestyn sou sterf, oorgebly nie behalwe Kaleb, seun van Jefunne en Josua, seun van Nun.

Die land Kanaän is soos volg aan die Israeliete toegeken:

1. Manasse

Die helfte van die stam van Manasse het verkies om aan die oostekant van die Jordaan te bly.

Altesaam 7 families bestaande uit 52,700 man het hier gevestig. (Totale aantal mense 252,960)

2. Naftali

Die stam van Naftali is die gebied wes van die See van Galilea toegeken.

Altesaam 3 families bestaande uit 45,400 man het hier gevestig. (Totale aantal mense 217,920)

3. Aser

Die stam van Aser is die gebied aan die kus van Israel toegeken.

4. Sebulon

Die stam van Sebulon het die heuwel gebied, tussen die See van Galilea en die see, ontvang.

5. Dan

Die stam van Dan is oorspronklik ook ʼn gebied aan die kus toegeken. Hulle kon egter nie daarin slaag om die Filistyne, wat reeds daar gewoon het, uit die gebied te dryf nie, en het uiteindelik die mees noordelik gebied van Israel beset.

Slegs 1 familie bestaande uit 64,400 man het hier gevestig. (Totale aantal mense 309,120)

6. Issaskar

Issaskar het die gebied, wat die valley van Jisreёl ingesluit het, ontvang. Die bekende stad Megiddo was in dié gebied geleë.

Altesaam 4 families bestaande uit 64,300 man het hier gevestig. (Totale aantal mense 308,640)

7. Efraim

Die stam van Efraim het die sentrale berggebied van Israel ontvang.

Altesaam 4 families bestaande uit 64,300 man het hier gevestig. (Totale aantal mense 308,640)

8. Benjamin

Die stam van Benjamin, wat bykans uitgewis is deur die ander stamme (Rigters 19, 20 en 21) maar die aanslae oorleef het, het die gebied tussen die van Juda en Josef, gekry. Die eerste koning van Israel, Saul, was uit die stam van Benjamin.

Altesaam 5 families bestaande uit 45,600 man het hier gevestig. (Totale aantal mense 218,880)

9. Juda

Die stam van Juda is die grondgebied wat die stad Bethlehem insluit toegeken. Koning Dawid is in die stad Bethlehem gebore en so ook die familie van Rut, wat later met Boas getroud is.

Altesaam 5 families bestaande uit 76,500 man het hier gevestig. (Totale aantal mense 367,200)

10. Simeon

Die stam van Simeon is die gebied langs die van Juda toegeken wat die stad Berseba ingesluit het.

Altesaam 5 families bestaande uit 22,200 man het hier gevestig. (Totale aantal mense 106,560)

11. Ruben

Die stam van Ruben het ook verkies om oos van die Jordaan te bly.

Die stam Ruben het bestaan uit 3 families en 43,730 man. (Totale aantal mense 209,904)

12. Gad

Die stam van Gad het ook verkies om oos van die Jordaan te bly.

Die stam Gad het bestaan uit 7 families en 40,500 man. (Totale aantal mense 194,400) 

Ander volke wat reeds in die land van Kanaän woonagtig was, was die Fenisiërs, Filistyne, Edomiete en afstammelinge van Esau se broer Jakob.

In total het 52 families bestaande uit 578,730 man dus in Kanaän gevestig, en so is dan volbring die belofte wat God, bykans ses honderd jaar voor die intog van die Israeliete in Kanaän, aan Abraham gemaak het en waarvan ons lees in Genesis 12: 1 “Die Here het vir Abraham gesê: ‘Trek uit jou land uit, weg van jou mense en jou familie af na die land toe wat Ek vir jou sal aanwys…..”

Die Israeliete was vir vier honderd en dertig jaar in Egipte en daarna het hulle nog veertig jaar in die woestyn geswerf, m.a.w. altesaam vier honderd en sewentig jaar nadat hulle in Egipte gekom het.

Tydens die Israeliete se trek vanaf Rameses tot by Jerigo, het hulle vier en veertig keer kamp opgeslaan.

Volgens Numeri 1: 44, was daar altesaam 603,550 manlike Israeliete, van 20 jaar en ouer, (uitgesonderd die Leviete) aan die begin van die uittog uit Egipte. Volgens die getalle van Numeri 26, het daar 601,730 Israeliete by die Jordaanrivier aangekom. Bereken teen die huishouding grootte van 6 mense, beteken dit dat 3,610,380 Israeliete die beloofde land bereik het.

Fig. 1

In 1990 was Suid Afrika se totale wit bevolking 3,6 Miljoen!

Betekenis van hierdie beskouing

Jan van Riebeek het drie honderd en sestig jaar gelede in 1652 aan die Kaap geland. Vir ons wat vandag in 2012 in Suid Afrika leef, moet die geskiedenis van Israel sekerlik ʼn les wees.

God het nie Sy Seun verniet na hierdie aarde toe gestuur nie. God het die Christene van Suid Afrika ʼn land gegee om in te woon. Aangesien ons nie meer onder die wet lewe nie, maar onder die genade van Jesus, beteken dit nie dat ons wetteloos of met onbeteuelde vryheid kan lewe nie. In Jakobus 2: 14 staan daar: “Wat help dit, my broers, as iemand beweer dat hy glo, maar sy dade bevestig dit nie? Kan so ʼn geloof ʼn mens red?” en verder in vers 17: “So gaan dit ook met die geloof: as dit nie tot dade oorgaan nie, is dit sonder meer dood.”

Aangesien ons slegs deur die geloof in Jesus vrygespreek kan word, sal daardie geloof dood wees as dit nie tot dade oorgaan nie. Daarom skryf Jakobus in vers 24: “Julle sien dus dat ʼn mens vrygespreek word op grond van sy dade en nie nét op grond van sy geloof nie.”

Voordat die Israeliete die beloofde land ingegaan het, lees ons in Deuteronomium 28: 15 die volgende: “As jy nie luister na die Here jou God nie en jy gehoorsaam nie al sy gebooie en voorskrifte wat ek jou vandag gee, en jy lewe nie daarvolgens nie, sal al hierdie strawwe oor jou kom en jou tref”….…en dan vers 41: “Jy sal seuns en dogters hê maar jy sal hulle nie behou nie, want hulle sal as ballinge weggevoer word.”

Nadat die Israeliete Kanaän ingetrek het, het hulle (soos gewoonlik) voortgegaan met hulle sondes en in 587 v.C. verower Koning Nebukadnesar Jerusalem, verwoes die tempel en voer die Israeliete as ballinge na Babilon weg.

Sedert 587 v.C. is Israel regeer deur Babiloniese-, Persiese-, Griekse-, Romeinse- en Bisantynse heersers. (In die moderne geskiedenis selfs die Britse Ryk). Die eerste ballingskap het plaasgevind 859 jaar nadat Israel die beloofde land beset het!

As ons kyk na wat vandag besig is om in Suid Afrika te gebeur, wil dit voorkom of die blankedom vinnig op pad is om, soos die Israeliete van ouds, bannelinge in hulle eie land te word.

Vind nog interessante artikels op my blog.

Kliek  http://stesdeneckers.blogspot.com

Die Sondes en Begenadiging van Israel - Lesse uit die boek Rigters.

DIE SONDES EN BEGENADIGING

VAN ISRAEL

                                                                                             

LESSE UIT DIE BOEK RIGTERS

EN DIE VOORSKRIFTE VAN DIE LEVITIKUS

    Stes de Necker

Inleiding

Die naam van die boek “Rigters” is ʼn direkte vertaling van die Hebreeuse woord sjafat, wat bestuur of regspraak beteken, en beskryf die geskiedenis van Israel na die dood van Josua tot en met die salwing van Saul as eerste koning van Israel.

Alhoewel daar in Engels verwys word na “The Book of Judges”, was die Rigters egter nie, juridies gesproke, regters nie, maar mense wat die volk met reg en geregtigheid kon lei.

God wou gehad het dat Sy volk volgens Sy wet en die profete leef, maar die Israeliete het gereeld van hulle geloof in God afvallig geraak.

As gevolg van hulle afvalligheid het God hulle telkens in die hande van vreemde moondhede laat val, en wanneer hulle dan weer spyt gekry het oor hulle afvalligheid , het God ʼn leier, of Rigter, gestuur om hulle van daardie onderdrukking te verlos.

Die boek Rigters handel oor hierdie afvallige tydperk in die vroeëre geskiedenis van die Israeliete en verduidelik in besonder die feit dat God wil hê Sy kinders moet Hom en Hom alleen dien; daar is geen plek vir gedeelde lojaliteite nie.

Alhoewel die boek Rigters die geskiedenis van die volk Israel na die dood van Josua tot met die salwing van Saul as eerste koning beskryf, is dit in die eerste plek nie ʼn geskiedenis boek nie, maar eerder bedoel om die lesse wat uit die geskiedenis te leer is, te beskryf.

Die Israeliete kon nie die “teokrasie” (God se heerskappy), aanvaar nie, en het God as redder eerder as die “wetgewer” gesien. Laasgenoemde was die grootste sonde van die Israeliete gedurende die tyd van die Rigters.

Verder is dit belangrik om daarop te let dat hierdie tydperke van afvalligheid en bekering oor dekades gestrek het en nie in die bestek van enkele jare plaasgevind het nie. Daar was dus genoeg tyd om telkens weer in sonde te verval.

Die tydperk van die Rigters het volgens Paulus (Handelinge 13: 20), nagenoeg 450 jaar geduur. Paulus praat van “omtrent” terwyl daar in 1 Konings 6: 1, verwys word na die tydperk “Vier honderd en tagtig jaar nadat die Israeliete uit Egipte getrek het, vier jaar nadat Salomo koning van Israel geword het, het hy begin bou aan die tempel van die Here”. Laasgenoemde sou dus beteken dat die tydperk van die Rigters nagenoeg 380 jaar geduur het.

 20 Jaar langer as wat daar blankes aan die Suid-punt van Afrika is!

Die Rigters

Otniël was die eerste rigter van die Israeliete na die dood van Josua. Hy was die skoonseun van Kaleb, een van die verkenners wat die land Kanaän moes verken.

Die Israeliete het vir agt jaar as slawe onder die Koning van Mesopotamië gewerk. Otniël het die volk bevry en daarna het die Israeliete vir veertig jaar vrede beleef.

Na die dood van Otniël het Ehud rigter geword. Israel het weer van God afvallig geraak, en die Israeliete is vir agttien jaar in ballingskap weggevoer deur die Moabiete.

Die volk het weereens spyt gekry en vir Ehud gevra om hulle van die ballingskap te bevry. Ehud was uit die stam van Benjamin.

Nadat Ehud die koning van die Moabiete vermoor het, het hy, met die hulp van Efraim, die Moabiete verslaan. Daarna het die Israelite vir tagtig jaar vrede beleef.

Die verhaal van Samgar, die derde rigter, word net in Rigters 3: 31 na verwys. Hiervolgens het hy die Israeliete van die onderdrukking deur die Filistyne verlos het toe hy 600 Filistyne met ʼn sweepstok doodgeslaan het.

Die volgende rigter, Barak, is deur die profetes Debora, beveel om ʼn leër saam te stel om die koning van die Kanaäniete, Jabin,  wat die volk vir twintig jaar verdruk het, aan te val.

Barak stem toe in, maar sê hy sal slegs gaan as Debora saamgaan.

Die oorwinningslied van Debora word beskryf in Rigters hoofstuk 5.

Na die oorwinning oor die Kanaäniete beleef die Israeliete vrede vir ʼn tydperk van veertig jaar.

Na Barak word Gideon, uit die stam van Manasse, rigter oor Israel. Die verhaal van die Gideon’s bende, toe Gideon die Midianiete met slegs drie honderd man verslaan het, is wel bekend . Onder leiding van Gideon, het die Israeliete veertig jaar vrede beleef.

Na die dood van Gideon het Tola rigter van Israel geword en die Israeliete vir twintig jaar gelei.

Tola is opgevolg deur Jair, wat met behulp van sy dertig seuns Israel gelei het.

Jair is opgevolg deur Jefta, wat ʼn belofte afgelê het dat hy die eerste wat uit sy huis sou uitkom, sou doodmaak. Met sy terugkeer by die huis, het sy dogter eerste by die huis uitgekom om hom te groet. Jefta hét toe met haar gehandel volgens sy gelofte wat hy afgelê het. Jefta het die Ammoniete, wat Israel vir agttien jaar onderdruk het, verslaan. Hy was ses jaar lank rigter van Israel.

Ibsan, Elon en Abdon, het opeenvolgend rigters van Israel geword. Daar is egter  nie veel oor hulle bekend nie.

Ibsan was sewe jaar rigter van Israel, Elon was tien jaar rigter van Israel, en Abdon was agt jaar rigter van Israel.

Na veertig jaar se onderdrukking deur die Filistyne, het Simson rigter geword. Met sy geboorte het God beveel dat sy hare nie afgesny mag word nie; hy mag aan niks vat wat reeds dood is nie, en hy mag geen wyn gedrink het nie.

Simson verbreek egter al drie hierdie beloftes. Hy word deur die Filistyne in die tronk gestop, toe hy nie meer oor sy brute krag beskik het nie, maar toe sy hare terug gegroei het, breek hy die pilare van die Filistyne se tempel van Dagon, en sterf saam met drie duisend Filistyne wat ook in die tempel was.

Tot en met sy dood was Simson vir twintig jaar ʼn rigter van Israel.

In 1 Samuel word beskryf dat Eli, die Hoё priester, en die profeet Samuel ook rigters van die volk Israel was. Die goddelose seuns van beide hierdie rigters, het egter tot hulle ondergang gelei.

Na die profeet Samuel wou die Israeliete nie meer onder die leiding van die rigters wees nie en het aangedring op ʼn koning om hulle te lei.

God het toe vir Saul laat salf as koning.

Dit is interessant om daarop te let dat nie een van die Rigters uit die stam van Juda gekom het nie. Die enigste afleiding wat gemaak kan word is dat Juda bestem was vir die Konings, en meer spesifiek Jesus, wat later sou kom.

Opsomming

Israel was vir 8 jaar onder die slawerny van die Mesopotamiërs. Na hulle verlossing deur Otniël  beleef die Israeliete veertig jaar vrede.

Daarna was Israel vir 18 jaar as bannelinge na Moab weggevoer. Na hulle verlossing onder Ehud, beleef hulle vir tagtig jaar vrede.

Na Ehud verlos Samgar die Israeliete van die verdrukking deur die Filistyne.

Daarna word die volk vir twintig jaar deur die Kanaäniete regeer.

Na die oorwinning oor die Kanaäniete deur Barak, beleef die Israeliete weer veertig jaar vrede.

Nadat die Israeliete onder Gideon, die Midianiete verslaan het, beleef hulle wéér vrede vir ʼn tydperk van veertig jaar.

Na veertig jaar se onderdrukking deur die Filistyne, word Simson rigter van Israel en verlos hy die Israeliete van dié onderdrukking.

Gedurende die tydperk van die Rigters het die Israeliete dus vir vyf tydperke van veertig jaar (aaneenlopend), vrede beleef. Gedurende dieselfde tyd het die Israeliete vir altesaam 111 jaar onderdrukking gelei.

In 587 VC. word die Israeliete deur koning Nebukadnesar in ballingskap na Babilon

weggevoer.

Betekenis van hierdie beskouing

1. God is genadig maar straf sonde

Uit die voorafgaande opsomming sien ons dat God, gedurende die tyd van die Rigters, sy volk vir vyf tydperke van veertig jaar, vrede laat beleef het, en vir een tydperk van veertig jaar onder die verdrukking van die Filistyne laat leef het. Die Israeliete moes sekerlik terug gedink het aan die veertig jaar wat hulle voorgeslagte in die woestyn moes deurbring as gevolg van hulle sondes. Trou aan hulle tradisie, kon (of wóú) die Israeliete egter nie God se boodskap aanvaar nie.

Maar God is ʼn genadige God wat Sy kinders keer op keer vergewe. Gedurende die tydperk van die Rigters het God sy volk sewe keer begenadig en uit die hande van hulle onderdrukkers gered.

In Matteus 18: 21 vra Petrus vir Jesus: “Here, hoeveel keer moet ek my broer vergewe as hy iets verkeerds teen my doen? Selfs sewe keer?” Dan in vers 22 antwoord Jesus hom:  “Ek sê vir jou, nie sewe keer nie maar selfs sewentig maal sewe keer.” Hoeveel te meer sal God dan nie sewentig maal sewe keer vergewe nie. God is lankmoedig en genadig, maar dit beteken ook nie dat Sy genade onbepaald  aanhou nie! 

In 1990, toe die Suid Afrikaanse regering se apartheidsbeleid sy toppunt bereik het, was die blanke bevolking van Suid Afrika ook 3,6 milj. mense. Die apartheidsbeleid het miljoene mense, waarvan die oorgrote meerderheid Christene was, gemarginaliseer en verontreg. Voor 1994 het selfs die Kerk, soos talle ander nie-regerings liggame en instansies, ook die beleid van rassediskriminasie ondersteun en selfs, in sekere gevalle, skriftuurlik regverdig!

 

Die verkiesing van 1994, toe Suid Afrika onder ʼn swart kommunisties- en sosialisties geïnspireerde meerderheid regering beland het, behoort vir elke Christen-gelowige in Suid Afrika van baie groter en dieper Christelike, eerder as politieke, betekenis te wees. Ongeregtigheid, en nie ras, kleur of enige politieke ideologie, is by die stembus verslaan.

2. Wetteloosheid en sonde gaan hand aan hand

In die laaste hoofstukke van die boek word dit duidelik dat daar "in daardie tyd nog nie 'n koning in Israel was nie, elkeen het gedoen wat reg is in sy eie oë" (Rig. 17: 6; 21: 25;  8: 1; en 19: 1). Hierdie siening, om te doen “wat reg is in sy eie oё”, het veroorsaak dat die tyd van die Rigters die mees goddelose  tydperk in die geskiedenis van Israel was. Vir ons wat in 2012 in Suid Afrika leef moet dit ʼn baie groot les wees.

Mense in Suid Afrika wat net doen wat ook al reg is in hulle eie oё, is die grootste oorsaak dat ons vandag te kampe het met soveel misdaad. Daar gaan nie ʼn dag verby dat die media nie berigte oor moord; roof; verkragting; aanranding; aborsie; ontug; prostitusie; korrupsie; bedrog; diefstal ens, bevat nie. Barbarisme; Gods lasterlike uitsprake; sosiale euwels; homoseksualiteit; aanvalle op die Christelike leer en openlike uitdaging van die gesag van God, is aan die orde van die dag.

In ʼn land soos Suid Afrika, wat daarop aanspraak maak dat 80% van die bevolking Christene is, moet daar iets ernstigs verkeerd wees as die land se Grondwet nie meer God as die enigste en ware God erken nie, en as die wetgewers, op nasionale en provinsiale vlak, te “sensitief” is om hulle sittings in die naam van die Here te open. Die bede van die grondwet dat God die mense van Suid Afrika sal seën en beskerm, beteken niks solank Hy nie as die ware en enigste God erken en bely word nie.  

Suid Afrika het vandag nog steeds ʼn minderheid-regering! Die verskil is net dat dit nie meer ʼn regering is wat op rasse-grondslag gebaseer is nie, maar op geloofs-grondslag. Die Christendom, wat verreweg die grootste is en die meerderheid van die bevolking verteenwoordig, word deur ʼn minderheid heidene, wat met ʼn sosialisties geïnspireerde wêreldbeskouing van sekulêre humanisme en radikale liberalisme, regeer. Die mens het belangriker as God geword.   

As ons Suid Afrika (en onsself persoonlik) beoordeel aan die hand van die huidige praktyke in hierdie land, dan moet ons erken dat die toestand in Suid Afrika vandag ʼn spiёlbeeld is van Israel gedurende die tyd van die Rigters!

3. Grondslag van die Suid Afrikaanse Regstelsel - Voorskrifte van Levitikus

Meeste van die primêre elemente van die Westerse Gemenereg is gegrond op die Mosaïese wet en die Tien Gebooie. Die Engelse regstelsel (soos aangepas en gewysig) was oorspronklik grotendeels geskoei op die verordeninge van die Pentateug. In die Ratcliff saak, (3 Coke Rep. 40, b.) het die Engelse “Privy Council” die volgende gesê: “in almost all cases, the common law was grounded on the law of God, which it was said was causa causans”.

In die saak, Die Staat vs. Chandler, {2 Harr. 553 at 561 (1837)} verwys die Engelse Hof na hoofstuk 27 van die Boek Numeri, om aan te toon dat die uitspraak, wat gehandel het oor erfreg, gebaseer was op die Mosaïese wet.

In “The Decalogue and U.S. Law” word na die Tien Gebooie verwys as: “These commandments are not directed toward the state, but to you as an individual. Nevertheless, governments in the Common Law tradition have indeed sought to enforce the Ten Commandments, all ten of them, and encourage obedience to them, and America is no exception, the Constitution no barrier.”

Tydens Amerika se Vloot dag viering van 27 Oktober 1945, het President Harry Truman gesê: “The Ten Commandments themselves have not yet been universally achieved over these thousands of years. Yet we struggle constantly to achieve them, and in many ways we come closer to them each year.”

Op 23 Augustus 1957, by geleentheid van die herdenking van die Joodse Heilige Dae in Amerika, sê President Eisenhower die volgende: “The blessings of life and the freedoms all of us enjoy in this land today are based in no small measure on the Ten Commandments which have been handed down to us by the religious teachers of the Jewish faith.”

In Suid Afrika geld die Romeins-Hollandse Gemenereg, wat ʼn kombinasie van die Romeinse- en Nederlandse regstelsels is.

Voor 451 v.C. het die sogenaamde ius civile Quiritium, of Romeinse Siviele reg, in Rome gegeld. In 451 v.C. stuur Rome ʼn afvaardiging na Griekeland onder leiding van die Griekse uitgewekene en filosoof, Herodotus, om die wette van Sparta, Kreta en Athene te bestudeer (Sogenaamde decemviri leibus scribundis). 

Die Griekse filosoof Philo – 20 v.C. tot 50 n.C. - ook bekend as “Philo van Alexandrië”, beskryf in sy werk Vita Mosis, (Lewe van Moses) hoedat die Griekse regstelsel deur die Mosaïese wet beïnvloed is. Die Romeinse sending lei tot die uitvaardiging van die “Wet van die Tien Tafels” van Rome, in 450 v.C. Die naam van die wet is afgelei van die tien brons tafels wat vir openbare kennisname op die muur van die Tempel van Jupiter Optimus Maximus (Capitolini Heuwel in Rome), aangebring was. Hierdie kodifisering was nie bloot ʼn oorerwing van die Griekse regstelsel nie, maar eerder ʼn aanpassing van die Romeinse Reg, met dit wat voordelig in die Griekse regstelsel was. Op daardie stadium het hoofsaaklik die sogenaamde “Draco” wette, (621 v.C.) en die “Solon” wette, (550 v.C.) in Griekeland gegeld. Die term “drakonies” kom juis van die naam “Draco”.

Kort na die verskyning van die Wet van die Tien Tafels in 450 v.C. verskyn nog twee tafels van die wet in 449 v.C. en hierdie kodifikasie van die reg staan bekend as die “Romeinse Wet van die Twaalf Tafels”. Hierdie Wet het deur die eeue heen gedien as grondslag vir alle wetgewing wat na die tyd in Rome ontwikkel is, tot en met die kodifikasie van die Romeinse Reg deur Keiser Justinianus in 529 – 534 n.C. (Sogenaamde Corpus Juris Civilis) Die Suid Afrikaanse Gemenereg, wat Konstitusioneel in die Suid Afrikaanse Grondwet (Wet 108 van 1996) verskans is, lê dus diep gewortel in die Tien Gebooie en die wet van Moses.

Nie alle gemeenregtelike bepalinge is egter histories op die Bybelse voorskrifte gebaseerd nie. So byvoorbeeld is die westerse gemeenregtelike verbod op poligamie (veelwywery) nêrens in die Ou Testamentiese verordeninge vervat nie. In die Suid Afrikaanse Inheemse reg word poligamie ook nie verbied nie. Hierdie bepalings, wat as post-klassieke gemenereg bekend staan, is behoefte gebaseerd, m.a.w. bepalinge om die goeie orde in die maatskaplike samelewing te beskerm. (boni mores)

Die Suid Afrikaanse regstelsel is nie maar net ʼn blote skepping van Suid Afrika se Wetgegewers nie. Die Regstelsel is, oor dekades heen, gegrondves in die Wet van God, en as sodanig behoort dit vir elke gelowige dieselfde status en erkenning te geniet as wat die Wette van die Ou Testament geniet het. Om die landswette te verontagsaam, beteken dat ons ook die verordeninge van God wat daarin vervat is, verontagsaam.

Elkeen wat glo in die oppergesag van God, moet gevolglik ook die gesag van die reg erken.

In Hebreërs 8: 10 sê God: “Ek sal hulle my wette in die verstand gee, op hulle harte sal Ek dit skrywe.” As dié in Suid Afrika, wat nie eers die landswette, wat geregtelik afdwingbaar is, eerbiedig nie, hoeveel te meer verontagsaam hulle dan die Wet van God wat in hulle verstand en harte behoort te wees.

Net soos wat alle landswette nagekom moét word, net so is die Wet van God nie aan willekeur oorgelaat nie. Dit is daar om nagekom te word!